L'Hay-les-Roses en Voisin-Age

Zondagavond, 10 juni.
De weersvoorspelling was dus niet al te best voor vandaag, maar het viel eigenlijk wel mee (tenminste voor mij dan). Overdag was het droog, warm, bewolkt, met af en toe een mager zonnetje. Pas aan het eind van de middag is het gaan regenen. En toen was ik alweer thuis. Voor de finale op Roland Garros was het meer vervelend, denk ik.

Busreis:
Met bus 57 (opstappen bij mij om de hoek) richting Arcueil Laplace. Overstappen bij halte Poterne des Peupliers, bus 184, richting Pasteurs. Uitstappen bij halte Sous-Préfecture-Église-de-l'Hay-les-Roses. Dan nog één minuutje lopen, fluitje van een cent....
Ik ging tegen half twaalf op weg, moest even wachten op bus 57. Stapte dus uit bij halte Poterne des Peupliers. Ik stond op een vrij stil stuk straat, een doorgaande weg, bij een eenzame bushalte, waar, volgens het bordje, alleen bus 57 langs kwam. Die dus net ronkend aan de horizon verdwenen was.....Waar is nu toch de halte van bus 184?
Ik vroeg het aan een mevrouw die net wilde oversteken. Ze was “stom”, en dan bedoel ik dus, dat ze niet kon praten. Ze verstond me gelukkig wel. Ze wees me met veel weidse armgebaren, rollende ogen, en een “olala”gebaar met de handen, de weg. Ik moest die en die straat in en dan ergens naar links, en het leek wel een héééél eind weg.
Dus, ik, manmoedig, op weg. Maar werkelijk, al na 5 minuten zag ik in de verte bus....184!
De chauffeur trok net op, maar, net als die mevrouw, met weidse armgebaren, rollende ogen en een “olala” gebaar met mijn handen, èn met een verschrikkelijk vragende en hulpeloze blik in mijn ogen, kreeg ik hem zover dat ik nog in mocht stappen! Oef, was dat even boffen!
Binnen het uur was ik in l'Hay-les-Roses, dus dat viel mee.
Ik ben eerst het dorpje gaan verkennen. En mooi kerkje. Een modern gemeentehuis, waar het een komen en gaan was van mensen, die hun stem uitbrachten (Et oui, mensen, dat is vandaag!).
Een prachtige oude boom gezien. En, het allermooiste was, vlak naast de kliniek, waar ik Monique ging bezoeken, een grote rozentuin: La Roseraie de Val-de-Marne. Een historische tuin, met een grote collectie rozen. En waar ook oudere soorten in stand worden gehouden.
De tuin is in 1894 gemaakt door Jules Craveraux. Het ontwerp (uit 1899) is van de hand van Edouard André. De tuin is een plaatje, wat een rozenpracht. Jullie zullen wel denken: daar heb je haar weer met haar rozen, maar het is ook zo'n overweldigende en mooie bloem! En er waren er zoveel! De rozen hebben flink te leiden van de flinke regenbuien hier en daar, maar evengoed, het was erg mooi. En het rook er ook zo lekker! De rozentuin ligt in een groot park. Ook heel aangenaam om doorheen te wandelen. Ergens in een hoek werd een muziekpodium ingericht. Mooie grote bomen, klaproos velden, grote grasvelden, een standbeeld hier en daar..
Ik trof Monique aan in haar kamer. Ze was blij om me te zien. Ze droeg het corset, en heeft best veel pijn. Maar, tot mijn verrassing, mocht ze wel mee naar buiten, in een rolstoel.
Dus, ook met haar heb ik een rondje rozentuin en park gedaan. Ze had het nog niet gezien en was aangenaam verrast. We hebben een tijdje bij een bankje gezeten. In de verte zie je de stad Parijs liggen, met het topje van de Eiffeltoren. Ze praat en ze praat, ze huilt en ze huilt. Ze vindt langzamerhand weer wat levenskracht terug. Is van plan om te gaan praten met een psycholoog of een maatschappelijk werkster.
Dit was mijn laatste bezoek aan haar. Ik heb beloofd haar een kaart te sturen vanuit Alkmaar. En aan Giovanni Pandolfo, van Voisin-Age, heb ik gevraagd of hij zijn best wil doen om een opvolger voor mij te vinden. Met een paar dikke klapzoenen hebben we afscheid genomen van elkaar...Hé, getsie, ik moest ook even wat wegslikken.
Bij de bushalte aangekomen zag ik dat bus 184 pas over een half uur zou langskomen. Maar kijk, daar komt net bus 172 aanrijden. Ik vroeg aan de chauffeur of hij in de buurt van een metrostation kwam, en dat was zo. Dus ik ben ingestapt en ben meegereden tot aan de rand van de stad Parijs. Ik ben ingestapt op lijn 7, Villejuif - Louis Aragon. Tegen half vijf was ik thuis.