Film: "Indian Palace" en Weemoed

Donderdag, 7 juni.
Vanmorgen ben ik naar de film gegaan: “Indian Palace” (The best Exotic Marigold Hotel). Het verhaal gaat over een aantal Engelsen, gepensioneerden, die niet oud willen worden in Engeland, maar liever in een (zogenaamd) luxe hotel in India.
Het is soms wat cliché, maar erg aangenaam om naar te kijken, met veel humor. En, met prachtige beelden van India. Goede rollen van onder andere Judi Dench, Bill Nighy (geweldige acteurs allebei!). Ik geloof dat de acteur Dev Patel, de Indiase jongen die het hotel beheert, dezelfde acteur is van de film: “Slumdog Millionairs”. Of vergis ik me?

Ik ben vanmorgen met de metro naar het 14e arrondissement gegaan. De bioscoop bevindt zich nl. op de Place Denfert Rochereau, bekend terrein voor mij, want vlakbij het huis van Elisabeth!
Ik heb eerst koffie gedronken in brasserie “Le Rendez Vous”, waar ik ook al een paar keer met Cyrille ben geweest voor een Nederlandse les.
Het had flink geregend, zag ik, toen ik weer buiten stond, de straten stonden blank! Nu was het weer droog. Ik besloot te gaan lopen richting de Rue Mouffetard.
Halverwege moest ik echt even schuilen, er viel gewoon opnieuw een tropische regenbui. En het was tegelijkertijd warm! In de Rue Mouffetard heb ik mezelf getrakteerd op een schoudertas, leuk, blauw leer met ook wat gewerkt aan de voorkant. Ik had nog wel verder willen kuieren, maar opnieuw.....NA MIJ DE ZONDVLOED....het hemelwater spoelde letterlijk door de straten. Ik ben gauw de eerste de beste metro in gedoken en ben snel naar huis gegaan.
Eenmaal thuis scheen de zon weer volop. Ik heb bij het achterraam zitten lezen in “Le Père Goriot” van Balzac. Geweldig boek om te lezen. Het komt me hier en daar bekend voor, misschien heb ik het lang geleden toch wel (gedeeltelijk?) gelezen.

Daarna heb ik in Les Temps Modernes gezeten, met een roséetje. De tv stond aan, veel tennis. Ik luister geamuseerd naar het commentaar van de stamgasten. Over sport gesproken: na Ronald Garros komt de voetbalkoorts. Ik merk het allemaal wel op, maar het raakt me niet. Ik zit echt in een andere wereld, in een andere atmosfeer. Zit in mijn eigen ballonnetje en vind dat prima.
Ik ben een beetje weemoedig. Ik wil terug naar huis, naar mijn familie en vrienden en bekenden.
Ik wil dichter bij Mathias en Zipporah zijn en de zwangerschap van meer nabij meemaken. O, dat weten jullie nog niet, ik word OMA, Mat en Zip krijgen een baby, begin november!!! Ik word OMA, wat een geluk, emotie, tranen, geluk!!! Bon, even weer terug naar normaal... wat wilde ik ook alweer zeggen.... o ja, ik wil graag terug naar mijn leventje in Nederland en in Alkmaar, wil graag mijn werk weer oppakken (nou ja, graag....ja, toch wel, echt, graag!), maar....ik wil ook hier blijven....want....hoe moet het nu met :”mijn” oude dametjes van Voisin-Age? Hoe moet het nu met “Les Temps Modernes”of met “Café d'Aujourd'hui”, of met “Le Penty” als ik er niet meer bijna dagelijks kom met mijn laptoppie, een grapje maak, een drankje drink , een hapje eet, en geniet, vooral geniet?? Hoe moet dat nu met die super gids, de heer Evremond Bac, als ik niet meer regelmatig met zijn rondleidingen meega??? Weten jullie het, dan weet ik het ook!
Hebben jullie dat soms ook, dat je je zo thuis voelt op een plek, zonder dat helemaal duidelijk is hoe dat nu zo komt? Nou, dat heb ik nu met Parijs.
Ik bedoel maar, ik voel me aardig thuis in Zuid-Oost Frankrijk, zo rondom, Montpellier en Nîmes. Daar heb ik gewoond, samen met Olivier, de vader van Mathias. Daar is Mathias geboren. Ik voel me ook erg thuis in het Zuid-Westen van Frankrijk, rondom Agen. Daar wonen de grootouders van Mathias, waar ik zoveel van hou. Daar heb ik met Mart gedurende zes jaar een 2e huis gehad in Le Béas. Maar dat is allemaal erg ver weg van Parijs, zullen jullie zeggen. Het is het platteland, het is anders, het heeft niks te maken met deze grote stad.....
En toch, Parijs, Parijs, ik ben gevallen voor de charme van deze stad, ik ben verliefd geworden op deze stad. Er is iets hier, iets in de lucht, iets lichts, een soort koorts, iets, ik weet niet wat....In ieder geval, ik heb het gevoeld, ik heb het kunnen aanraken. Ik heb er deel van kunnen uitmaken.
Adriaan van Dis kan het erg mooi omschrijven in zijn boek: “Stadsliefde, scènes in Parijs”, John H. Boom verhaalt het ook zo prachtig in zijn boek: “Parijs, Couleur Locale”, veel mooier dan dat ik het kan....Ik raad jullie deze beide boeken met klem aan. Paris, Paris, c'est la vie, quoi!
Ik ben heel gelukkig in Parijs. Ik zal er zeker weer terugkomen. Deze relatief lange periode dat ik er nu ben (en toch ook weer de relatief heel korte periode) is heel belangrijk voor me geweest. Ik draag het de rest van mijn leven als een grote schat bij me. Ik haal deze laatste weken er uit wat ik eruit kan halen.
Want, jullie weten het vast al, ik ben een bofkont dat ik dit mag meemaken!